Pennenvriend

Ik sprak laatst met iemand die schrijft. Een schrijver dus. Maar dan in de ware zin van het woord. Iemand die wat hij schrijft, ook echt schrijft. Met een pen. Of met een balpen — daar hebben we het niet echt over gehad.

Zelf doe ik niets liever dan met een vulpen aan de slag gaan. Noem me gerust een penofiel. Ik ben een pen-addict. Ik heb een penfetish. Ik koop me arm aan pennen. Echt, ik heb acht Mont Blancs. Ook nog een Schaeffer of twee, een paar Watermannen en een stuk of wat Parkers. Ook nog wat van die gemarmerde oldtimers, met namen als Conway Steward, Swan, Viceroy en Mabie Todd en zo.

Juweeltjes, stuk voor stuk. Gegraveerd, met liefde en vakmanschap bewerkt. Glimmend gepolijst zilver, goud, platina en kostbare lak, die je gedachten zoveel belangrijker doen lijken. Ze vloeien letterlijk op het papier, zonder de minste hapering. Enkel wie met een pen schrijft, die weet dat krassen zingen kan zijn, die hoort de muziek. A capenna.

Een genot om vast te houden ook, zo’n pen. Een balans, je gelooft het niet. En dat is belangrijk als je schrijft. Het maakt je geschrift mooi. Het geeft je geschrift poot. Poot is belangrijk. Het is je persoonlijkheid op papier. Ik beoordeel mensen op hun geschrift. En ik ga er ook vanuit dat mensen dat bij mij doen. Daarom besteed ik er heel veel zorg aan.

En ja, ik gebruik ze allemaal, die pennen. Ik ken hun eigenheden, talenten en hebbelijkheden. Allemaal. Ik weet heel precies waarom de ene keer die magistrale Mont Blanc Meisterstuck LeGrand, en de andere keer toch maar liever die ouwe Schaeffer.

Ik ben verzot op de passionele zinnelijkheid die een pennenstreek kan uitstralen. En toch, schrijven, echt schrijven, dat doe ik er niet mee. Noteren, schetsen, kribbelen ja, maar verhalen, brieven, gedichten… ik tik ze allemaal op mijn laptop. Aan een bureau, op de fauteuil of in bed, het hangt er al vanaf. Als ik cut, copy en paste maar binnen handbereik heb. Laatst probeerde ik het nog eens, een gedachte rechtstreeks met de pen op het papier mikken: IK KAN HET NIET MEER!

Zelfs de meest verhitte liefdesbrief zou ik monteren op een kille computer, knippend, plakkend en schuivend, tot hij helemaal goed zit, tot hij zegt wat ik wil vertellen (ik zeg zou, want mijn laatste liefdesbrief dateert van voor de tijd dat er computers waren, laat staan laptops).

En dan zou ik hem overschrijven. Op een zachte Velin of een gevergeerde Conqueror, afhankelijk van de gelegenheid, het sentiment. Met zwier, met pizazz, met poot. Met liefde. Alsof hij rechtstreeks vanuit mijn buik kwam opgeborreld. Of liever, vanuit mijn hart. Want dat kun je met zo’n pen. Met de juiste pen kun je dat.