Experimentele muizenissen

Mijn ex - of alvast de herinnering eraan - huist naar het schijnt in mijn reptielenbrein, ergens ver weg, diep in mijn kop. En daar zit ze ook op haar plaats, vind ik. Maar blijkbaar zit ze daar niet enkel omdat ze een serpent is, zoals mijn primitieve ik onmiddellijk aannam. Volgens een recent onderzoek is het reptielenbrein de plek waar slechte of traumatische herinneringen worden opgestapeld en bewaard. En zo mogelijk ook verwerkt.

Het reptielenbrein, of de amygdala, u weet wel, dat kleine amandelvormige kliertje helemaal in het midden van uw hersenen. Dat kleine klontertje primitieve neuronen en dendrieten staat onder meer in voor de fameuze Fight, Flight of Freeze-reflexen. Dat zijn reflexen die ons al goed van pas komen sinds we met z’n allen uit de oersoep kwamen gekropen. Met name als er gevaar dreigde, wanneer ons voortbestaan en bijgevolg ook dat van de soort in het gedrang kwam. Vechten, vluchten of stokstijfstil bevriezen. Een van die drie was toen je beste optie om het zonder al te veel kleerscheuren te overleven.

Maar ik kan u vertellen dat dat ook de impulsen zijn die me overmannen als mijn toenmalige helft toch nog eens uit dat reptielenbrein ontsnapt en in mijn hoofd komt spoken. Of erger, in het echt. Dus ja, ik ben helemaal mee.

Uit datzelfde onderzoek blijkt ook dat het nu mogelijk is om, mits een kleine, redelijk eenvoudige ingreep, slechte herinneringen te vervangen door goede. Slechte weg, goeie erin. Bij muizen althans. Bij uitbreiding gaat men ervan uit dat dit ook bij ons zou moeten lukken. Ooit. Leuk voor wie zich bijvoorbeeld blijft verslikken in onverwerkte oorlogs- of andere trauma’s.

Zou het ook lukken met onverteerde resten van exen die in een reptielenbrein liggen te gisten? Zou een simpel pilletje er ooit voor kunnen zorgen dat ik met een aangenaam gevoel terugdenk aan de gruwelijkste jaren van mijn bestaan? Waarschijnlijk wel dan. Want hoe ijzingwekkend die herinneringen voor mij ook zijn, ze kunnen natuurlijk niet tippen aan wat een getraumatiseerd oorlogsveteraan in zijn rugzak meesleept. Hoewel.

Maar dat alles uitwissen, zou ik dat wel willen? Dat denk ik dan weer niet. Want ik weet zo goed als zeker dat zonder de zeurende pijn van die littekens, zonder de schurende herinnering aan die jaren van vernedering en emotionele waterboarding, ik in geen tijd weer met open ogen in dezelfde valkuilen tuimel. In welk geval het voortbestaan van dít exemplaar serieus op de helling zou komen te staan.

Bedankt, maar nee bedankt dus. Mij hebben ze niet meer. Mijn ex blijft waar ze is. Bij de reptielen.