Engelenhaar

Niks aan te doen.

In de laatste week van december worden alle Menschen Brüder, wordt het kindeke geboren, kust den os den ezel, in dulci jubilo.

Ik weet het nu al. Het is me nog nooit gelukt, en ook dit jaar ontkom ik er weer niet aan: de zoete vreugde van ballen en bellen, muzak, hulst, suikerspin en engelenhaar, fm-geworden truttigheid die door de speakers schalt. White Christmas, Rodolfo die zich hartverscheurend verslikt in de tering van zijn lief, In the Ghetto.

En zo geschiedt. Alweer.

Iedereen is enorm blij met de goedkope pakjes. Zatte nonkels, tantes en nichten taggen mij met geursporen van Dior en Versace. Olfaktische territorial pissings.

Dan slaande deuren wanneer de feestelijkheden hun verhitte beloop kennen, hier en daar een traan, een hese snik. Het is niet eens zo laat. De overblijvers schuifelen boerend door de straten richting nachtmis. Ik ga mee.

'Een witte Kerst, dat gaan wij niet meer meemaken', roept nonkeltje. Het gezelschap zwijgt instemmend. Witte ademwolken worden argwanend bekeken en zo mogelijk ontweken. Corona in excelsis Deo. 'Dicht bijeen is't warm!' Nonkeltje weer. De alcohol tempert de angst en ook de voorzichtigheid. Gelukkig regent het niet.

De nachtmis duurt veel en veel te lang, ze profiteren ervan dat er nog eens volk is. Ik denk dat, maar niemand lijkt het erg te vinden. Hosanna. De vroomheid druipt van de pilaren. De geur van oude mensen en goedkope haarlak is straffer dan het fijnstof dat uit het wierookvat van het misdienaartje walmt.

Als mens van goede wil, wacht ik tot het allemaal weer eens voorbij is.

Onlangs las ik dat nog amper zesenzestig procent van ons nationaal DNA kerstfähig blijkt te zijn. Zitten Allah en de zijnen daar voor iets tussen? Al zijn die zessen ook wel duivels verdacht.

In zoeten jubel.