Dood van een barmoeder

Aan de lijn zijn dochter.

‘Den deken komt morgen.’

Zijn stem is schor, breekt. Zij merkt het niet, of doet alsof ze het niet merkt.

'Pa?'

‘Uw moeder, ze, het gaat niet lang meer duren, zeggen ze, ze hebben de pastoor laten roepen. Den deken. Morgen komt hij.’

Hij weet wat ze nu denkt.

‘Ze gaat het niet lang meer trekken, ons ma.’

Hij weet dat ze nu glimlacht. Geen kosten voor een rusthuis. Geen OCMW dat aan haar bel zal hangen. Ze crepeert voor ze gaat kosten.

Ze zegt niks, de dochter.

Heel zijn leven had hij met zijn vrouw café gehouden. Na hun pensioen hadden ze al hun spaargeld opgezopen. Alles was op.

Voor de dochter is alles wat er ooit was misgegaan en ooit nog zou misgaan in haar leven de schuld van zijn vrouw en van hem. Eender wat. Eender wanneer. Hij weet dat.

Volgende week zouden zij eenenvijftig jaar getrouwd zijn. Maar dat zou zij niet halen. Het was voor morgen. Of overmorgen.

‘Komt ge nog eens ene keer langs?’

Ze zegt niks, de dochter.

'Ene keer?'