Ad Hominem

Dat er verontrustend veel agressie in mij schuilt, zeg ik.

Dat uit zich onder meer in geanimeerde gesprekken met mezelf tijdens het groenten snijden of onder de douche. Ik betrap mezelf daar telkens weer op. Verbale schaduwgevechten op leven en dood met iedereen van wie ik vermoed er ooit op een of andere manier de degens mee te kruisen. Verbaal dan. Waarmee dus zowat iedereen die ik ken kanshebber is om er onder de douche van langs te krijgen. Of bij het snipperen van een ajuin.

Ik word er zelf lichtjes onnozel van. Echt. Het kan er hard aan toe gaan, zo in mijn hoofd. Gloves off, no holds barred, zoals ze zeggen. Dan ga ik echt om te raken. Ad hominem. Op de man. Soms op de ballen.

Ik zeg dat ik het ook wel eens met mijn lief doe. Zo’n schaduwgevecht. Maar evengoed live. In het echt. Als ze tegenover mij zit. Aan de overkant van de tafel.

Meestal halverwege de tweede pint. Het moment dat de nog frisse alcoholroes het laaghangende emotionele fruit plukt en versterkt. Een negatieve euforie die je meestal op dat moment zelf niet in de gaten hebt. De roes die twee pintjes gevaarlijker maken om met de wagen te rijden dan pakweg twaalf. Volgens mij.

Hoe ik denk dat dat komt, vraagt ze als een echte therapeut. Wat ze overigens ook is, een echte therapeut. Al praat ik met haar als vriend. Met een therapeut wil ik niet praten. Ik krijg daar wat van, therapeuten.

Dat van die agressie, zegt ze, niet van die pintjes.

Ik denk na. Of liever, ik doe alsof. Want ik weet het wel.

Omdat ik me de laatste tijd nogal kwetsbaar voel, zeg ik.

Ze zegt therapeutisch niks.

Ik wil niet kwetsbaar zijn. Daarom bijt ik van mij af. En ik oefen mij daar alvast ook in. Lijf en groenten kuisend. Mondig zijn, ad rem. Shoot to kill. Ik wil kunnen anticiperen op elke kwetsbaarheid in mijn emotionele firewall. Mijn vuurmuur.

Ze knikt, begrijpend, denk ik.

Ze zegt niks.

Heel therapeutisch.